Front babciny, czyli gerontologia w praktyce

czwartek, 21 grudnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 136 - Przedświąteczne ożywienie.

Może to sprawa niedawnej wycieczki. Albo tego, że przechodzi z pozycji horyzontalnej do wertykalnej. Bo ją sadzam już na łóżku. Nogi każę spuszczać na dół. A co tam. Skoro siedziała w drodze na rtg, to w domu też może. Więc nie wiem. Ale jakoś mózg zaczął jej lepiej (choć przez chwilę) pracować.

Wracam z siatami z zakupów, ciągnąc ze sobą mokry parasol, bo pogoda dziś paskudna. Wchodzę do domu i witam się:

- Dzień dobry, pani - tak, tak się witałyśmy też na długo przed historią z Alzheimerem; po prostu sobie czasem "paniowałyśmy".
- Dzień dobry. Chciałam pić, wołałam, ale się nie doczekałam.
- Nie było mnie. - wyjaśniam.
- A gdzie byłaś?
- Na zakupach.
- W dupie, a nie na zakupach.

Cóż.

Potem, gdy chciałam ją posadzić, to mnie łaskotała.

Na śniadanie dostała chleb z czekoladą (wiem, wiem, nie powinna...). Chleb się trochę łamał i chciałam go złapać, żeby czekoladą nie zapaćkała całego wyra i siebie. W odwecie zaczęła nim machać, żebym jej go nie zabrała. Na szczęście udało się powstrzymać czekoladową katastrofę.

- Ułamał się. - tłumaczę skwapliwie własne działania.
- Ułamał się, ułamał, ułamał - odpowiada nawet nie z odrobiną, ale z całą mocą ironii w głosie.

Chyba jej lepiej.

Niedługo przyjdzie Andrzej.

poniedziałek, 18 grudnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 135 - Są wartości nieprzemijające. Na przykład mężczyźni.

Tak, w życiu kobiety wartością nieprzemijającą i uniwersalną jest mężczyzna. Niezależnie od wieku tejże kobiety.

Dlatego, gdy na horyzoncie pojawia się T., babcia przejawia większy apetyt. Na jedzenie. Po prostu w jego obecności zjada więcej. I dlatego, gdy on trzyma jej butelkę, jakoś jest w stanie więcej wypić, cokolwiek w niej się znajduje. Nawet jeśli jest to kaszka. I z zastrzykami też idzie wtedy gładko.

Dlatego, gdy przychodzi wolontariusz Andrzej, to babcia przechodzi ze stanu niemal wegetatywnego do całkiem żwawej babki, która opowiada niestworzone historie, w tym o dziadku Janie, który był kowalem.

Dlatego, gdy przyjechali dziś po babcię ratownicy (bardzo młodzi i przystojni), bez trudu ubrali ją w kurtkę i czerwoną czapkę z pomponem i - jak sami twierdzą - zrobienie zdjęcia rtg poszło sprawnie i bez problemu. W tym czasie zmieniłam jej prześcieradło i wywietrzyłam maksymalnie pokój. Potem babcia miała bardzo dobry humor. W sumie się nie dziwię. I powodem na pewno nie było czyste prześcieradło i czyste powietrze w pokoju.

Może wystarczyłoby, żeby babci faceta przepisać na receptę?

Poza tym atmosfera szpitalna rozszerzyła się na wszystkich domowników.

Babcia ma złamane biodro. To wiadomo.
Kot od tygodnia ma przetrąconą łapę, ale kuleje już znacznie mniej. Prawie w ogóle teraz.
Mnie pokonało paskudne przeziębienie, ale - skoro piszę - oznacza to, iż jest już lepiej. Chociaż nadal kaszlę niczym rasowy palacz. Nie ma jednak tego złego. Przez pięć lat, gdy dopadło mnie przeziębienie, sama musiałam robić sobie herbatę. A do tego biegać do babci i kota. Teraz T. robił herbatę. I biegał do babci i kota.

Tak, to jest potwierdzenie tezy postawionej na początku tegoż hołubiącego mężczyzn wpisu.


Babcia w fazie startowej przed przyjazdem transportu medycznego.

sobota, 9 grudnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 134 - Przemoc domowa.

Babci mentalnie się pogarsza. Bardzo nawet. Zrobienie zastrzyku, przebranie pampersa czy wykąpanie okupione jest krzykiem i groźbami w stylu "bo cię ugryzę!". Żeby jeszcze zatrzymywała się na groźbach. A gdzie tam! Gryzie, wbija paznokcie w skórę wroga, drapie, wali na oślep z klaskacza lub wręcz napieprza nas pięściami. A siły to ona ma sporo. Wkurza ją jeszcze, jak czasem trzyma jej ktoś butelkę z piciem. Co jednak trzeba robić, bo występuje paradoks - drze się, że chce jej się pić, a butelkę trzyma w taki sposób, że jedynie smoczka pociamkać może, ale się nie napije. Albo chce schować butelkę pod kołdrę, co ewidentnie spowoduje katastrofę, więc trzeba jej tę butelkę wyrwać, a ma ją zakleszczoną tak mocno w swoich rękach, że do najłatwiejszych czynności to nie należy.

Walczymy zatem, a walka zaczyna być iście na pięści. Dobrze że zima. Jak będę miała siniaki na ciele, to przynajmniej spod tych warstw ubrań nie będzie widać. Twarz trzymam z dal od niej, ale w sumie nie zna się dnia ani godziny. Może kask sobie kupię. Taki jak hokeiści mają. I ubranie ochronne. Się dzieje. Szczególnie, że 18 września pojedziemy na zdjęcie rtg biodra. Będę mogła być przy babci, trzymać ją za rączkę, głaskać i uspokajać. Nie wiem, jak to się skończy. Dla mnie. Może wezmę tonę czekolady. Babcia lubi. Potem najwyżej przez miesiąc się nie wypróżni, ale chociaż da sobie zdjęcie zrobić, jak będzie dobrze przysposobiona.

Pojawił się pomysł, żeby wozić babcię na rehabilitację. Wtedy tłukłaby kogoś innego. Ale to musiałby zarządzić ortopeda, który najpierw musiałby zobaczyć zdjęcie. Więc - jak Bóg da.


czwartek, 30 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 133 - Więcej szczęścia.

We wtorek miałam w planie iść wcześniej spać. Ale o 23.00 i 23.13 ktoś napieprzał do nas domofonem. Wcześniej, później i pomiędzy babcia się darła. Nastawiłam więc budzik, naćpałam babcię solidną dawką tramalu, zamknęłam drzwi od swojego pokoju i poszłam spać. Obudził mnie kot. W środku nocy - jak mniemałam, bo przecież budzik nastawiony na 4.00 jeszcze nie dzwonił. Wywaliłam sierściucha na klatkę. Z ciekawości zerknęłam na telefon. Połączenie od T., smsy... Patrzę na godzinę. 6.27 nieco mnie zszokowała. Budzik musiałam wyłączyć, dobijanie się do mnie za pośrednictwem telefonu niewiele mogło zdziałać, bo na noc go wyciszam. Domofon też już nie miał szans, skoro zabarykadowałam się w pokoju. Nie ma jednak tego złego. Do poradni dotarłam na 7.14. Okazało się, że internety kłamią i rejestracja jest od 7.30. Nie było dzikich tłumów. Nikogo nie było. Ostatecznie mamy termin na 31 stycznia, bo wprawdzie zapisy były od środy, ale wyprzedzili nas pacjenci, którzy już mieli za sobą jakąś wizytę. Pani w rejestracji powiedziała, by jednak zapytać lekarza, czy nas wcześniej nie przygarnie. W tym celu odbyłam po kilku godzinach ponowną wędrówkę do poradni. Nie, nie przygarnie nas wcześniej, o czym poinformował mnie w delikatnie rzecz ujmując, mało miły sposób. By wyleczyć wkurw po tym krótkim, acz intensywnym spotkaniu, zrobiłam sobie gorącą czekoladę i zeżarłam słodką babeczkę. 

A potem zadzwoniłam do NFZ. Tak, zadzwoniłam do Narodowego Funduszu Zdrowia. Nie wiedziałam, że tak można. A można. Chociaż bardzo sceptycznie podeszłam do tego pomysłu. Bo niby co za interes miałby NFZ w tym, by znaleźć nam wcześniejszy termin wizyty u ortopedy. Byłam przekonana, że znów okażę się intruzem, problemem i inne takie. Ale zadzwoniłam. I bardzo dobrze. Odebrała BARDZO miła kobieta. Powiedziała, że sprawę przekaże koledze i się ze mną skontaktują. I skontaktowali. Zadzwonił BARDZO miły pan. Wysłuchał cierpliwie w czym rzecz i podpowiedział, jak ogarnąć w sensowny sposób całą akcję. Zaczniemy więc jednak od skierowania na samo zdjęcie i zlecenia na przewóz karetką w celu tegoż zdjęcia zrobienia. Bo można tak. Jak już będziemy miały zdjęcie, to w razie potrzeby pan z NFZ pomoże nam znaleźć poradnię z wcześniejszym terminem konsultacji. No bajka. Jest nadzieja, że to wszystko jakoś da się zorganizować.

Zadziwił mnie ten NFZ. Doprawdy.

wtorek, 28 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 132 - Jak dzwonić do poradni ortopedycznej.

Babcia nadal sama dopomina się o picie. Szczególnie nocami. Ale da się to przetrwać. Cień współpracy w ćwiczeniach nieco się oddalił, ale liczę, że wróci.

W niedziele mieliśmy wychodne z T. Na imprezę. Imieninową. Babcia na ponad 3 godziny została pod opieką. Kiedy po 21.00 wychodziliśmy, mówię do T. "Chodź, trzeba jeszcze babcię przewinąć". Takie klimaty.

Odwiedziłam wczoraj szpital. W celu zapisania babci do poradni ortopedycznej. Wzięłam numerek i ponad pół godziny czekałam do rejestracji. Kiedy przyszła kolej na mnie, pani bez słowa wzięła ode mnie skierowanie otagowane #bardzoniewiarygodniepilnasprawa i pokazała drugiej pani, po czym wróciła, oddała mi świstek i kazała jechać bezpośrednio na ortopedię. Tam od czekającej gawiedzi dowiedziałam się, że z rejestracji odsyłają do lekarza, a lekarz odsyła... też, bo nie ma limitów na ten rok. Zrezygnowałam więc z robienia z siebie idiotki i wróciłam do domu. W domu odpaliłam na kompie listę poradni ortopedycznych i zaczęłam dzwonić. W pierwszym miejscu dostałam się do kolejki oczekujących na połączenie z konsultantem, czyli rejestracją. Byłam 14. Czas oczekiwania - 5 minut. Włączyłam więc na głośnomówiący. Czekając, siedziałam na fejsie, czytałam Pani Bukowej "Wielki ogarniacz życia", piłam kawę i żarłam czekoladę. Dzwonienie po poradniach może być nawet przyjemne, jeśli odpowiednio się do tego podejdzie. Co jakiś czas głos w słuchawce informował mnie, która w danym momencie jestem w kolejce i jaki jest przewidywany czas oczekiwania. Gdy byłam 11, czas oczekiwania wynosił 1 minutę. Zaczęłam się zastanawiać, czy jak będę 9, to będzie to -1 minuta. A tu niespodzianka. Kiedy wskoczyłam na 9. miejsce w kolejce, czas oczekiwania wynosił 11 minut. Zakrzywienie czasoprzestrzeni na poziomie zaawansowanym. Doczekałam się jednak połączenia i dowiedziałam się, że zapisy na przyszły rok dopiero będą startować. Jest to nawet dobra wiadomość, zważywszy, że w pozostałych miejscach (o ile udało się do nich dodzwonić) terminy do ortopedy są na luty lub marzec. Mamy więc plan działania. T. w środku nocy zawiezie mnie pod poradnię, bym mogła tam koczować do jej otwarcia. Gdyby jednak nikt inny na to nie wpadł, przechowam się w pobliskim supermarkecie całodobowym i będę udawała, że robię zakupy. Podejrzewam jednak, że to może być taka czarna środa. Gorzej niż w galeriach, bo mimo wszystko chodzi o sprawy życia i śmierci. Ciekawe. Będzie relacja. Żebym tylko wstała...

Tego całego syfu z załatwianiem ortopedy przez NFZ można by uniknąć. Można by wziąć prywatną wizytę do domu (wiem, wiem, ortopedzi nie bardzo się do tego kwapią, ale niekiedy przydają się znajomi znajomych). Żeby jednak ta wizyta miała sens, musi być zdjęcie biodra. Samo w sobie też nie jest problemem. Niedaleko od nas można je zrobić. Też prywatnie. Za 50 zł. Zważywszy, że oszczędzamy na rehabilitacji, to nie byłby problem. Problemem jest TRANSPORT. Na wizytę w poradni pojedziemy karetką i wrócimy karetką. Na zdjęcie, które chciałabym wykonać prywatnie, nikt nas nie zawiezie. Trzeba by kombinować samemu. A nie wiadomo, co w tym biodrze siedzi i na ile babcię można wieźć zwykłym samochodem. Trzeba zatem walczyć o wizytę w poradni. 

sobota, 25 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 131 - Poza schematem.

Walka trwa. O jedzenie - z tym jest różnie. O picie - też. Piąty dzień przeżywamy cień współpracy w boju z przykurczami. Babcia nawet mnie słucha i naprawdę daje z siebie tyle, na ile potworny ból i Alzheimer pozwalają. Bo ostatecznie jednak odpowiedzialność za rehabilitację spada na mnie. Z babcią jest jak z kołem fortuny. W czwartek przyjechał rehabilitant, pobył u nas 15 minut, ale babcia nie zamierzała ćwiczyć. Zbuntowała się na całego i tyle. Jedyny plus, że facet uczciwy i kasy nie wziął.

Ale ćwiczymy. Babcia przy każdym rozprostowaniu krzyczy lub płacze, więc po zgięciu nóg popija sok. W końcu zdziera gardło. Ja zdzieram gardło, próbując przekrzyczeć jej krzyk i nieco ją uspokoić, więc po chwili popijam wodę. Się nawodnimy przez te ćwiczenia. A sąsiedzi póki co nie dzwonią na policję.

W ogóle największe zainteresowanie gaszeniem pragnienia babcia wykazuje w nocy. Tak mniej więcej od 2-3 do większej ilości razy. Jak jest 2-3 razy to jest super. Przy większej częstotliwości odczuwam pewien niedosyt snu.

Oczywiście powinnam skakać z radości, że babcia tyle pije. Skakaliśmy więc wczoraj z T. Nad babcią. Gdyż nie wiadomo kiedy, ale ściągnęła pampersa i zasikała pół łóżka włącznie z sobą. Trzeba było przebrać prześcieradło, kołdrę i babcię. Do tego należało ją wykąpać (pierwsza moja kąpiel - do tej pory tylko robiłam za obserwatora). Ponadto okazuje się, że mocz w kontakcie z materacem przeciwodleżynowym zbryla się. Dość interesujące odkrycie. Takie więc atrakcje przyniósł nam piątkowy wieczór. T. był nawet wyrozumiały i w tych wyjątkowych okolicznościach pozwolił mi użyć kilku niecenzuralnych słów. Cóż. Normalni ludzie chodzą do kina albo włóczą się po knajpach. Amatorzy. My mamy pampersy, chusteczki dla niemowląt i butelki. Filmy pauzujemy, bo babcia woła pić albo nadmiernie się wierci i trzeba sprawdzić, czy nie wyłazi z wyra. Poczucie czarnego humoru nas jednak nie opuszcza. Chociaż nasze "opowieści z krypty" chyba niedługo zaczną nieco przerażać naszych znajomych. 

środa, 22 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 130 - Bieg przez płotki, czyli nie znasz dnia ani godziny.

Zaczęło się. Dokładnie zaczęło się wczoraj przy obiedzie. Babcia postanowiła, że "idzie na obiad". A po chwili, że "musi iść siku". Jak mus, to mus. Najpierw wsadziła nogę między barierki. Tę złamaną. Zabolało. Bo co miało nie zaboleć. Uwolniłam girę, a dziurę zatkałam kocem. Lepiej zrobić nie mogłam. Noga, a za nią druga, szybko wspięły się po kocu i zaczęły wychylać się zza barierki. Jadłam więc obiad jedną ręką, drugą trzymając babcię, żeby nie wyszła z łóżka. Po chwili trzymałam ją, żeby nie ściągała pampersa. A następnie trzymałam ją, żeby nie ściągała koszuli. Na pytanie, czemu chce się rozebrać, usłyszałam: "bo idę spać". Nawet logiczne. W tak zwanym międzyczasie, trzymając babcię, spaliłam buraki. 

Mocowanie koca będzie bez sensu. Koc zsuwa się po barierce, bo nie ma pionowych szczebelek. Nadgarstki ma bardzo szczupłe, więc wiązanie jej może być niebezpieczne. I mimo wszystko jest traumatyczne. Ale oczywiście pierwszy argument jest istotniejszy. Z ćpaniem też jest ryzyko - babcia niestandardowo reaguje na prochy i tak naprawdę nie wiadomo, co i w jakim stopniu na nią działa. 

Z braku sensownego pomysłu i jednak pewnej konieczności zostawiliśmy wczoraj po południu śpiącą babcię, powierzając ją Bożej opiece i pojechaliśmy na zakupy. No risk, no fun. Na noc też jej nie zabezpieczyłam. Było super. Cała noc spokojna. Zastanawiam się, czy zawdzięczamy to zielonym bananom w zielonym Kubusiu. Dziś na śniadanie zjadła parówkę, a pielęgniarkę przywitała żarcikami i totalnym nieskarżeniem się na zastrzyk. Czyżby zielony eliksir zdrowia, szczęścia, pomyślności? 

Siedziałam sobie przedpołudniem w pokoju. Cisza i spokój. Zaglądam do babci (bo zaglądam teraz regularnie co jakiś czas), a tam taka sytuacja...


Robione na szybko, bo wiadomo...

wtorek, 21 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 129 - Szybkonoga wielbłądzica.

Wczoraj zaliczyłyśmy kąpanie, podczas którego brykała dość żwawo po łóżku. Jeszcze trochę i będzie trzeba ją gonić.

Wieczorem rozerwała (przetartą już, to prawda) poszwę i wyciągnęła z niej sporą ilość kołdry.

W okolicach 1.00 w nocy obudziło mnie darcie się babci. Że jej zimno. Nie dziwię się. Znalazłam ją w nogach łóżka, rozebraną z koszuli, którą wcześniej miała na pęk związaną w kroku, by nic nie była w stanie zrobić z pampersem. Pęk jednak rozplątała, koszulę zdjęła, tak samo pampersa. Dociągnęłam ją na jej miejsce w łóżku i na powrót ubrałam we wszystko.

Około 4.00 wzywała pomocy. Też się nie dziwię. Zakleszczyła się, leżąc w poprzek łóżka. Chyba było jej nieco niewygodnie, zważywszy że znów pozbyła się pampersa. 

Biodro musi ją boleć zdecydowanie coraz mniej, skoro z taką intensywnością się przemieszcza. Zaczyna także kłaść się na boku, gdzie jest złamanie. "Będzie, będzie zabawa..." - choć może w nieco innym kontekście niż owa piosenka. "Szkoły" są dwie - wiązanie albo faszerowanie prochami. Przed nami przetestowanie przymocowania babci do łóżka za pomocą koca - mniej radykalne niż przywiązywanie rąk do łóżka. Może babcia nie poradzi sobie z milionem marynarskich węzłów, którymi przywiążę koc do łóżka. Bo na razie wędrowanie po ograniczonej barierką przestrzeni jej wystarcza. Ale jak długo? Czy nie przyjdzie jej czasem do głowy, by dokonać ekspansji całego pokoju? A to jest bardziej niż niewskazane.

Albo kupię jej hantle?

Niech nie zmyli ten spokojny wyraz twarzy...




poniedziałek, 20 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 128 - Weekend na wojennej ścieżce.

Każdy dzień jest walką. Walką z wiatrakami. Babcia powinna ćwiczyć. Ale ćwiczyć nie chce. Zaczynają się więc przykurcze, co powoduje ból nóg realny albo domniemany i babcia jeszcze bardziej nie chce ćwiczyć. Chodzi o ćwiczenia nóg, bo ręce to ma sprawne, że ja pierdziele.
Walka odbywa się też o jedzenie i picie. Babcia chudnie jeszcze bardziej (tak, jest to możliwe). Na razie wykorzystuję metody w połowie siłowe, ale będzie trzeba to zmienić. Póki co z T. usłyszeliśmy, że chcemy ją otruć i "do cholery zostawcie mnie w spokoju" (babcia w ostatnich dniach dwa razy użyła słowa "cholera", a musi być naprawdę doprowadzona do ostateczności, by zacząć używać wulgaryzmów). Pozostałe rzeczy niestety powodują bunt i płacz. Weekend pod tym względem był koszmarny ze sporym niedoborem snu, przerywanego przez babcię do spółki z kotem. Ostatecznie przestałam się przejmować i na powrót zamykam drzwi od swojego pokoju, by zmniejszyć dopływ odgłosów wydawanych przez babcię. Czasem się udaje. Ale nie zawsze. Niekiedy drze się tak, że tylko pancerne drzwi by mi pomogły. 

Dziś w nocy. Było pewnie jakoś po 3.00, gdy babcia mnie wybudziła jęczeniem. Leżę, próbuję zasnąć, słyszę, jak babcia się wierci na materacu, ale nie sprawdzam - niech się wierci. Nagle słyszę pfff... - odgłos uchodzącego powietrza. A powietrze u nas może uchodzić tylko z jednej rzeczy - materaca przeciwodleżynowego. Zerwałam się więc z wyra w tempie ekspresowym, a u babci istny pościelowy Armagedon. Kołdra była zepchnięta na bok. Babcia okryła się za to kocem i dwiema poduszkami - jedną z nich, wielką i naprawdę ciężką, musiała wyjąć spod głowy i przerzucić na siebie. Do tego ściągnęła z materaca prześcieradło od strony głowy, a materac szarpała tak długo aż wyskoczył z rurek, robiąc charakterystyczne "pfff" i stawiając mnie na równe nogi. Trzeba było zatem uporządkować ten chaos. Do łóżka wróciłam o 3.40. Potem miałam jeszcze dwie pobudki - jedną zgotowaną przez babcię, drugą przez kota. Nie do końca się wysypiam. 

Natomiast dziś od rana babcia jest w najcudowniejszym humorze, gada cały czas, śmieje się i dopomina o uwagę oraz czułości. 

Mówi o tym, że niedługo pójdzie do domu, bo mama będzie się o nią martwić, a ja mam ją odprowadzić. Trochę ją głaszczę i odpowiadam na pytania. W pewnym momencie babcia pyta - A jak ty w ogóle masz na imię? Nie da się nie mieć złudzeń, że jesteśmy na zupełnie innym etapie. Aha, i głucha też jest coraz bardziej.

środa, 15 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 127 - Dlaczego tak NAPRAWDĘ babcia złamała biodro.

Zdarzeń wersja pierwsza:

Kot. Ta szuja od dawna nienawidziła babci. Początkowo, gdy babcia była na chodzie, wdawał się z nią w bójki. Ostatnimi czasy bezczelnie wyżerał jej jedzenie z talerza podczas posiłku. Gdy na chwilę odwróciłam wzrok, wskakiwał na stół i pakował pysk w to, co aktualnie znajdowało się przed babcią. Sądzę, że to on ją przewrócił. Obecnie, gdy przy babci jest coś robione, a ona jęczy, krzyczy i zawodzi, kot wchodzi do pokoju, chwilę syci się tym widokiem i wychodzi.

Zdarzeń wersja druga:

Mieliśmy to z T. zachować dla siebie, gdyż jesteśmy jedynymi świadkami tego dialogu, ale może prawda powinna ujrzeć światło dzienne. Było to w zeszłym tygodniu. Robię coś przy babci, ona jęczy z bólu.
- Boli mnie noga. - skarży się.
- Bo masz złamaną nóżkę. - wyjaśniam.
- Dlaczego złamałaś mi nóżkę? - pyta ze stoickim spokojem okroszonym lekkim zdziwieniem.



Jakość trochę słaba, ale czasu było mało, żeby uchwycić moment.

wtorek, 14 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 126 - Łosoś "nie bardzo" i inne atrakcje.

Wśród słoiczków, które dostaliśmy, były też warzywa z łososiem w pomidorach. Wczoraj po wciągnięciu jednej łyżeczki babcia stwierdziła, że "nie bardzo". Chciałam dać jej resztę śliwek, ale już nie chciało mi się ogrzewać ich w ciepłej wodzie. Babcia zatem śliwek też nie chciała, "bo zimne". Za to wciągnęła na obiad trochę ziemniaków z kotletem mielonym.

W nocy miała być wyciszona. Takie było założenie, zważywszy, że ma wspomagacze od lekarki. Cóż. Wspomogłam ją przed północą, a o 2.50 obudziło mnie darcie na pół osiedla. Wołała zdrobniale swojego nieżyjącego syna: "Wojtuś, Wojtuś...". Nie chciało mi się wstać, ale wyła niczym syrena. Ku mojemu zaskoczeniu zastałam babcię rozebraną ze wszystkiego - piżamy, pampersa, bandaża elastycznego, który był owinięty wokół kostki i zabezpieczał wneflon (bo jednak jeszcze próbujemy ciągnąć temat kroplówek). Wenflon także był zdemontowany. Pozostało mi zatem ubrać i przewinąć ją pierwszy raz bez dodatkowej pary rąk. Jakoś poszło. Potem jeszcze kilka razy krzyczała, wołała jakąś Marysię itp. W tak zwanym międzyczasie jednak spałam, więc nie jest najgorzej. Rano dla odmiany babcia rozszarpała czystego i suchego pampersa, więc drugi raz przewijałam ją samodzielnie, a przy okazji przesmarowałam i przemasowałam. Gdy przyszła pielęgniarka - dziś wyjątkowo w zastępstwie inna - miała do zrobienia tylko zastrzyk.

Na śniadanie miała kaszkę. Około 8.00. Więc przed pielęgniarką. Po 3 godzinach dostała drugie śniadanie. Prozdrowotnie kupiłam jej suszone śliwki z BoboVity i - tu kompletne zaskoczenie - wciągnęła cały słoiczek na JEDNYM rzucie. Niewiarygodne. Po śliwkach udało nawet się nam poćwiczyć (bez wielkiego buntu), a na koniec dobiłam ją jeszcze masowaniem i oklepywaniem, by pozwolić spać do obiadu. Na obiad wciągnęła ziemniaki z mielonym i dopycha od czasu do czasu nutridrinkiem, co daje w sumie cztery posiłki, a póki co jest 15.30.

[Godzinę później]

Znów musiałam ją przewinąć, bo rozszarpała kolejnego pampersa. Zaczynam liczyć straty.

[Jakiś czas potem]

Monolog nie-wewnętrzny:

"[...] Ten mały chce coś jeść. Chce coś do zjedzenia. Michałek, a ty co? Będziesz jadł z nami wszystkimi? Wuja umiesz wystrugać takie ładne świece, to będzie widno w chałupie i wkoło chałupy. Co masz jednego kuzyna czy więcej?" [Nie nadążam notować, monolog płynie szybko]. "Chłopaki są fajne, grzeczne. Połobuzują, jak to łobuziaki, pokrzyczą, pośpiewają, potem się pokładą jak śledzie czy jak ryby i potem śpią do rana jak susły. Zosia, chcesz tutaj przyjść do środka między mnie, a ciocie? Chodź tu się usadowisz w środku między nami. A to już szarówka, to już ich nie znasz i nie poznasz tak prędko. A w dzień jest ich więcej, jak tych myszy na strychu" [itd.].

Ma gadane. Historie płyną wartko i przechodzą jedna w drugą. W takim momencie przybyła dziś Brudna, by w zastępstwie za T. pomóc przy masowaniu i oklepywaniu. I dobrze, bo babcia nie miała ochoty na zabiegi. W związku z tym próbowała Brudną chlasnąć oraz ugryźć. Na szczęście Brudna lubi samą siebie, więc nie dała się sponiewierać babci. 

Mnie babcia chciała użreć wczoraj, jak ją trzymałam podczas zastrzyku.

Z innych informacji: babcia już mnie nie poznaje; jestem jedną z wielu pań, które coś tam przy niej robią; zorientowałam się w sobotę.

Wczoraj byłam u fryzjera. Mycie, cięcie i czesanie. Pełen pakiet. Dzięki temu wrócił mi humor. Po weekendzie, który był nieco do dupy. 

Przyszło radyjko, które zamówił T. Kazał mi je rozkminić. Rozkminiłam w połowie, czyli umiem włączyć i wyłączyć.



Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 125 - Nie tylko Gjeilo.

Chwyciła za serce... (Z równie chwytającego za serce filmu "Bracie, gdzie jesteś?")

Jest tam ciemność i mętna strona życia
Jest tam światłość i słoneczna strona, także
Chociaż spotykamy się z ciemnością i niezgodą
Słoneczną stronę również możemy oglądać
Refren:
Pozostańmy po słonecznej stronie, zawsze po słonecznej stronie,
Pozostańmy po słonecznej stronie życia
To nam pomoże każdego dnia, rozświetli wszystkie drogi
Jeżeli pozostaniemy po słonecznej stronie życia
Burza i szał zepsuły dzisiejszy dzień,
Niszcząc nadzieję, którą żeśmy miłowali tak drogą;
Chmury i burze w swoim czasie odejdą,
a słońce ponownie rozbłyśnie jasno i czysto.
Powitajcie nas wraz z pieśnią nadziei każdego dnia
Choć chwile będą zachmurzone i pełne lęku
Ufajmy zawsze naszemu Zbawicielowi
Który wszystkich ma w swojej opiece
Refren:
Pozostańmy po słonecznej stronie, zawsze po słonecznej stronie,
Pozostańmy po słonecznej stronie życia
To nam pomoże każdego dnia, rozświetli wszystkie drogi
Jeżeli pozostaniemy po słonecznej stronie życia.

poniedziałek, 13 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 124 - Weekend.

W weekend pielęgniarka środowiskowa ma wolne. Wiadomo. Żeby jednak przewinąć babcię i dać jej zastrzyk, potrzeba czterech rąk. W sobotę i niedzielę pomagał więc T. Trzymał babci ręce, gdy wbijałam jej strzykawkę w brzuch (tak, już wie, że jej ręce musi trzymać z daleka od miejsca, gdzie daję zastrzyk - bardzo z daleka i bardzo mocno). Przewijanie też idzie nam już całkiem nieźle. W pojeniu zdecydowanie jest lepszy ode mnie. Sądzę, że to przez zdecydowanie większe pokłady cierpliwości.

Mamy pewne trudności z jedzeniem. W sobotę babcia wciągnęła tylko kaszkę na śniadanie. Po południu była tak rozeźlona i zbuntowana, bo chciałam z nią poćwiczyć, że już nic nie dało się zrobić. Nawet pić nie chciała. Ledwo udało się wcisnąć jej tramal. Masakra. Wkurw total u mnie i u niej. W niedzielę rano znów kaszka, choć w mniejszej ilości niż poprzedniego dnia. Za to wieczorem na raty zjadła cały słoiczek gruszek Williamsa dla niemowląt. Jak wygląda zatem jedzenie. Żarło stoi u babci. Co kilka minut idę do niej, mówię, że mam coś dobrego, żeby spróbowała, że będziemy teraz jadły śniadanko czy kolację (mówię to za każdym razem, gdy do niej wchodzę). Potem babcia wciąga jedną, dwie lub trzy łyżeczki. Maksymalnie doszłyśmy do pięciu łyżeczek przy jednym podejściu. Przy każdej łyżeczce milion razy powtarzam, żeby otworzyła buzię. Czasem wystarcza pół miliona. W ten sposób dziś rano w ciągu godziny zjadła 3/4 słoiczka śliwek. Słoiczek w sumie zawiera 125 gramów. Walczymy. Na wszelki wypadek kupię jednak strzykawki i w ten sposób będę wspomagała dokarmianie, jeśli tradycyjne sposoby okażą się zawodne.

Babci służy muzyka. Zdecydowanie. Gjeilo czy Whitacre dają radę. Póki co puszczam jej od czasu do czasu z laptopa, ale T. już zamówił radyjko z wejściem usb, więc babcia będzie miała swój własny, osobisty sprzęt grający. 


Zdjęcie z soboty, więc dość aktualne. Ten śmieszny wężyk to oczywiście kroplówka.

W sobotni i niedzielny wieczór trochę się ukulturalniałam. Przydało się.

piątek, 10 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 123 - Czyżby długo oczekiwana stabilizacja?

Tej kolacji to wczoraj babcia nawet nie ruszyła. Takie zwieńczenie tego dnia.

Dziś za trzecim podejściem udało się załatwić (czyt. złożyć właściwe papiery z wszystkimi datami, podpisami i pieczątkami) długoterminową opiekę pielęgniarską. Teraz pozostaje czekać na telefon. Kilka tygodniu lub miesięcy. 

Z jedzeniem minimalnie lepiej. Może trochę się rozkręci. Ale złudzeń nie mam. Szału pewnie nie będzie.

Wenflon wbity na nowo. Jutro ostatnia kroplówka. Babcia jest nawodniona, więc na razie robimy przerwę.

Szukamy ortopedy, bo za 5 tygodni musimy ogarnąć kontrolę.

Adrenalina schodzi dalej. Powoli kończą się rzeczy, za którymi trzeba biegać i je organizować. Zostaje karmienie, przewijanie, oklepywanie, masowanie i rehabilitacja. Czyżby stabilizacja? Żyć, nie umierać.


czwartek, 9 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 122 - To był (prawie) dobry dzień.

Już wczoraj wieczorem wiedziałam, że dziś będzie bardzo intensywnie.

Rano od rodzinnej dowiedziałam się, że zlecenie samo w sobie jest pilne i nie potrzeba niczego dopisywać. Skalę Bartela ustala pielęgniarka rodzinna - już to mamy! Babcia na 100 możliwych punktów zdobyła 5, więc może jednak się zlitują.

Tak zaczął się mój dzień.

Dzień babci zaczął się wizytą pielęgniarki środowiskowej i nawet było nieźle. Babcia po wszelkich zabiegach sama wyprostowała nogę ze złamaniem. Potem poszła kroplówka. W tym czasie wciągnęła pół szklanki zmiksowanej zupy pomidorowej z solidnym kawałem gotowanej marchewki i pora. Od upadku nie zjadła tyle na jeden raz. Gdy miała jechać w górę do pozycji siedzącej na naszym elektrycznym sprzęcie, uprzedziłam ją, że będzie bolała ją noga. Naduszam przycisk, babcia sunie coraz bardziej, ale nie krzyczy i w ogóle zero reakcji bólowej.

- Nie bolało cię?- pytam.
- Bolało.
- Ale nie krzyczałaś.
- A co ja dziecko jestem?

Po śniadaniu gładko łyknęła prochy i gdy podsypiała, zapodałam jej trochę muzykoterapii. Ola Gjejlo jest idealny. Kochamy go obie. Leciała, kroplówka, leciał Ola Gjejlo, więc i babcia odleciała.

Są też smutki. Nie załapałam się do fryzjera. Muszę poczekać do przyszłego tygodnia. Życie jest ciężkie.

Przed rehabilitacją miałyśmy wizytę księdza. Babcia dzielnie modliła się razem z nami. Na pytanie, czy przyjmie Komunię, odpowiedziała, że nie była u spowiedzi, ale dała się przekonać, że do Komunii przystąpić może. Poszło nawet gładko.

Niedługo po księdzu przyszedł bardzo sympatyczny rehabilitant. Babcia ćwiczyła dzielnie, prostując i zginając także złamaną nogę. By ćwiczyć ręce, dostała polecenie, by splecenia rąk jak do modlitwy. No trafił w dziesiątkę, bo potem przy jakiejś okazji zrobiła też znak krzyża, a po drodze dwa razy się modliła. Wisienką na torcie okazało się rozstanie - na koniec babcia powiedziała do rehabilitanta "kocham księdza". Sympatyczny rehabilitant stwierdził, że czegoś takiego to jeszcze nie usłyszał. Mamy tę moc. Nikt nam nie dorówna.

Byliśmy z T. załatwić pielęgniarską opiekę długoterminową. Ze skierowaniem i skalą Bartela. Ale nie na tym druku, który przywieźliśmy. TEN właściwy ma dopisek załącznik nr 3 do Rozporządzenia Ministra Zdrowie z dnia 22 listopada 2013 r. I ma miejsce na podpis lekarza, bo lekarz pod skalą Bartela musi się podpisać i podstęplować. I musi być słowo PILNE na skierowaniu, bo inaczej to będziemy czekać rok. A tak to tylko 3-4 miesiące. I w ogóle to babcia jest w bardzo dobrym stanie, bo ma aż 5 punktów, a niektórzy mają zero. Są bardziej chorzy ludzie od babci. 

Jutro zatem będę naginała znowu do przychodni po to, żeby za kilka miesięcy jakaś kobieta zjawiła się u babci 4 razy w tygodniu na 15 minut, by zmienić jej pampersa i poklepać po plecach.

Wraca babci apetyt. Z pewnymi protestami, ale wciągnęła na obiad kolejne pół szklanki papki - zupa pomidorowa, marchew, por i kurczak. Nawet niezłe to. Próbowałam, więc wiem.

A jednak wyrwała sobie wenflon. Jutro będzie trzeba wbić nowy. Może jednak w nogę?

Dzień zakończyłyśmy kąpielą w łóżku (zawsze mnie fascynowało, jak to się robi - już wiem) i montażem materaca przeciwodleżynowego.

Babcia sobie wyje. Ja jestem skonana po dzisiejszym dniu. Właśnie zdałam sobie sprawę, że od pięciu dni działam na totalnej adrenalinie i wystarczyło kilka kolejnych drobiazgów, żebym się trochę rozjechała. A jeszcze przed nami kolacja... Przed babcią znaczy. Zajebiście.



środa, 8 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 121 - Ona temu winna.

Noc była spokojniejsza od poprzedniej. Babcia wybudziła się tylko dwa razy, a od 4.00 spała twardo do rana. Przed przyjściem pielęgniarki samodzielnie podciągnęła się na rękach do pozycji siedzącej, nie krzycząc przy tym na całe osiedle. W ogóle nie krzycząc. Krzyku o picie nie liczę. Gorzej było, gdy przyszła pielęgniarka z zimnymi rękoma. Ale tu również zauważam pewien postęp. Chociaż przy zastrzyku jednak machała rękoma z taką siłą, że ledwo udało mi się ją utrzymać. Prawie obyło się bez masowania, ale (helloł) pielęgniarka ma to w zaleceniu, więc... Trzeba być twardym w tym świecie i o swoje walczyć.

Z piciem nie jest najgorzej, ale z jedzeniem nadal kiepsko. Muszę ogarnąć półpłynne posiłki na razie, bo gryzienie nie stanowi ulubionego zajęcia babci.

W pewnym momencie byłam w pokoju, babcia sobie jęczała, by nagle stwierdzić: "ale bałaganu sobie narobiłam". Nie mogę się nie zgodzić. Dobrze chociaż że się przyznała. 

Siedzę sobie właśnie przy niej z laptopem na kolanach i pilnuję, żeby nie wyrwała sobie wenflonu - zaliczyłyśmy dwie takie próby. Wężyk od kroplówki też jest bardzo ciekawy. Ale dostała do zabawy jakiś element opakowania od kroplówkowego oprzyrządowania i już jej łapki zostały zaspokojone. Właśnie tak - babcia jest pod kroplówką. To w ramach tej pomocy, która napływa do nas ze wszystkich stron. Jesteśmy zalane lawiną podpowiedzi i różnych form pomocy. To niesamowicie ułatwia nam życie, gdy trzeba walczyć z systemem.



[Jakiś czas potem].

Byliśmy z T. załatwić pielęgniarską opiekę długoterminową, ale na zleceniu zabrakło skali Bartel oraz słowa "PILNE". Jutro znów muszę wstać skoro świt i naginać do przychodni. Chyba zacznę pić kawę z rodzinną i zagryzać ciasteczka, bo widzę się z nią częściej niż z przyjaciółmi.

Mamy już materac przeciwodleżynowy. Znalazł się sponsor na dopłatę do tego dobrodziejstwa. Bardzo dziękujemy sponsorowi. Materac będziemy montować jutro lub w piątek na osiem rąk, bo trzeba coś zrobić w tym czasie z babcią. Do montażu zaangażowałam Brudną i B. (tego od niegdysiejszych kąpieli), więc razem z T. jest nas czwórka (w tym dwóch facetów), więc jest szansa na powodzenie przedsięwzięcia.

Mamy też już na jutro umówionych rehabilitanta oraz księdza. Za wizytę pierwszego wybulimy pewną kasę, bo na NFZ dopiero terminy na kwiecień, a chyba nie chcę szukać nie wiadomo gdzie, skoro ci okazali się nad wyraz konkretni. Wizyta drugiego jest za dziękuję. W ogóle dochodzę do wniosku, że od niedzieli wokół babci kręci się sporo facetów. Nie wiem, czy już powinnam się tym martwić. Serce wprawdzie ma bardzo zdrowe, ale swoje lata też ma... 


wtorek, 7 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 120 - Szczęścia w nieszczęściu.

Mimo wszystko mamy jednak trochę szczęścia w tym całym nieszczęściu. Mamy sztab ludzi, którzy służą na różne sposoby - modlitwą, mentalnym wsparciem, radą, załatwianiem potrzebnych rzeczy i zdobywaniem kolejnych kontaktów, a także konkretną i namacalną pomocą.

System generalnie nam nie sprzyja. Babcia nie łapie się na objęcie jej opieką hospicjum domowego, więc wszystko trzeba ogarnąć osobno. Mamy już zlecenie na pielęgniarską opiekę długoterminową, na którą czeka się też długo. Jutro będę więc żebrała, żeby może udało się to trochę przyspieszyć ze względu na tragiczność naszego położenia. Szukam rehabilitanta i ogarniam temat materaca przeciwodleżynowego. Masuję i oklepuję.

Jestem geniuszem. Babcia miała ogromny problem z piciem, bo dotychczasowe sposoby w pozycji leżącej (najwygodniejszej do spokojnego zaspokojenia pragnienia) totalnie się nie sprawdzały. I olśniło mnie - butelka ze smoczkiem! W sklepie okazało się, że wybór jest spory i nie musi to być smoczek, ale dzióbek przypominający smoczek. Do tego butelka jest z uchwytami i ma miarkę, więc wiem, ile babcia wypiła płynu. Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę - dudliła z rąk T. aż miło. Bo to T. ją poił. Pomysł z butelką zdecydowanie poprawił mi nastrój. Do tego wieczorem, gdy ją ogarnialiśmy, nie darła się tak jak wczoraj i nie wpadła w totalną histerię jak dziś rano. Bo ranek z pielęgniarką był koszmarny. Ledwo udało się babcię przewinąć. Żeby pielęgniarka mogła zrobić jej zastrzyk, musiałam trzymać babcię za ręce, bo się rzucała. O zrobieniu czegokolwiek więcej nie mogło być mowy. Dzień jednak nie kończy się tragicznie - trochę spraw udało się załatwić.

poniedziałek, 6 listopada 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 119 - Jest strasznie.

Jest strasznie. Ale nie dlatego - jak kiedyś myślałam i myśli wielu - że taka sytuacja mnie uziemia jeszcze bardziej w domu, że mogę zapomnieć o dłuższych wyjściach, a o wyjazdach już nie wspominając; że karmienie takie na 100%; że pampersy, przewijanie, mycie w łóżku; że podnoszenie; że opieka, która wymaga jeszcze więcej czasu, energii i poświęcenia. To wszystko to jest kropla w oceanie cierpienia, jakie przeżywa babcia. Każdy ruch to niewyobrażalny ból. Nasmarowanie samych pięt to jest dla niej koszmar. A powinna mieć smarowane i masowane także kość ogonową i wszystkie kręgi. Kilka razy dziennie. Do tego przebieranie i mycie - kolejny ból. Do jedzenia i picia szukam najlepszej pozycji, ale idealnej chyba nigdy nie znajdę. Zastrzyki też przestaną być przyjemnością, gdy brzuch będzie miała siny i twardy, a igła nie będzie wchodziła tak gładko jak dzisiaj. Najlepiej się czuje naćpana tramalem, gdy śpi i nikt jej nie rusza. Byłoby super, jakby tak można cały czas. Ale nie można. Musi dużo pić, wpierdzielać kilogramy żelatyny i przezywać zabiegi przeciwodzleżynowe. I największe współczucie należy się jej, nie mnie.

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 118 - Wzloty? Nie. Upadki.

Upadała nie raz. Spadała z łóżka. Albo przewracała się przy okazji tracenia równowagi lub zasłabnięcia. Obywało się bez konsekwencji. Konsekwencji, które - miałam cichą nadzieję - nigdy nas nie dosięgną. Bo byłyby chaosem i - tak myślałam - zrujnowałby mi życie. Cóż. Dosięgły jednak, ale jakoś nie czuję grozy kataklizmu, który przecież nadciągnął i jest.

Przewróciła się z soboty na niedzielę, ok. 2.00 w nocy. Gdy do niej poszłam, leżała na wznak i w swoim zwyczaju wzywała pomocy. Podniosłam, zapakowałam do łóżka i poszłam spać. Zawodziła jak zwykle. Wstałam wcześniej, także po to, by ją trochę oporządzić. Chciałam ją wziąć do łazienki, ale wstała z trudem, zrobiła trzy małe kroki i osunęła się na kolana. Nie była w stanie ustać. Zaczęła też narzekać na ból w nodze, trzymając się za lewe udo. Najpierw przyjechała G., potem pogotowie. Jeszcze był cień szansy, że biodro jest tylko zbite, bo ruszała nogą. Wbili wenflon w rękę i raczej musieli pilnować, by go sobie nie wyrwała. Wszyscy sąsiedzi słyszeli, że znoszą ją do karetki. Wtedy już darła się na całego. Tak samo jak w szpitalu, gdzie dotarłam, jak babcia była w trakcie badań. W informacji nie musieliby mi mówić, w którym pokoju jest babcia, bo było ją słychać na odległość.

Lekarz przyjmujący, ortopeda, internista. To wszystko w przeciągu 3 godzin. 3 godzin, podczas których zbadali jej krew, zmierzyli ciśnienie, zrobili EKG (jakimś cudem, bo żaden sprzęt w pobliżu nie działał), zmienili zafajdanego pieluchomajtka na czystego pampersa (jeszcze większym cudem, bo jednego pampersa dla babci szukały cztery osoby po różnych pokojach, szafach, szafkach i oddziałach - już nawet zaproponowałam pieluchomajtki, które miałam w torbie, ale wówczas wpadli na właściwy trop i dali sami radę). 3 godzin, podczas których wozili ją między jednym a drugim pokojem, tudzież wystawili ją na korytarz w oczekiwaniu na sprzęt do EKG i konsultację internisty, który się nie zjawiał. Gdy podeszłam do niej, żeby ją trochę wesprzeć na duchu, zapytała, czy już więcej nic nie będą jej robić. Wreszcie gdy już jej zrobili EKG i nadal czekali na internistę, umieścili ją w sali obserwacyjnej. Zawsze coś.

- Dobrze? - pytam.
- Dobrze. Musi być dobrze. Nie damy się pogrzebać. - odpowiada.

Po chwili pyta, kiedy nas uwolnią.

Doczekałyśmy się krótkiej wizyty internisty, który aż osłuchał babcię i przepytał z jej dotychczasowego funkcjonowania.
Dostałyśmy informację, że wracamy do domu. Karetkę nawet nam zamówili. Znaczy babci. Mnie nie przewidziano.

Co zatem mamy? "Stan ogólny w stosunku do wieku bardzo dobry. (...) Nie wymaga leczenia w Oddziale Wewnętrznym". Co jeszcze? "Pacjentka zdyskwalifikowana z zabiegu operacyjnego z powodu braku wyrażenia świadomej zgody na zabieg operacyjny. Nie jest ubezwłasnowolniona". I najważniejsze - złamanie szyjki kości udowej.

Jedziemy więc od wczoraj na Tramalu, a od dziś towarzyszą nam wizyty pielęgniarki oraz zastrzyki przeciwzakrzepowe. Pierwszy babcia zniosła bardzo dzielnie, nawet jej się podobało. Przebieranie, mycie oraz pielęgnacja przeciw odleżynowa są już o wiele mniej przyjemne i towarzyszy im niemały protest oraz grymas bólu.

Aha. W szpitalu powiedzieli, że już nigdy nie będzie chodzić. 

Cóż. Okaże się.

EKG i wyniki krwi ma świetne.


niedziela, 1 października 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 117 - Bal przebierańców

Żyjemy, żyjemy! Jak to u nas - dzieje się i się nie dzieje. Z jedzeniem czasem jest lepiej, a częściej mniej lepiej. "Perpetuum mobile - nie je, nie pije, a chodzi i żyje". Zaczynają się jednak chłodne noce, a tłuszcz babci nie ogrzeje, gdyż go nie posiada. Poza tym babcia wykopuje się często spod kołdry i nie potrafi się nią przykryć. Wówczas marznie - i albo wyje w środku nocy, że jej zimno, budząc mnie i motywując do wstania i przykrycia jej, albo nie wyje i marznie do rana. Na przeciw temu wyzwaniu wyszła jednak Rodzina. Rodzina już raz była dla mnie inspiracją, z której czerpiemy do dziś pełnymi garściami, a ściślej rzecz ujmując - pełnymi łykami. Dzięki Rodzinie wpadłam na pomysł zakupu kubka z Akuku. Rodzina swoje potomstwo na noc pakuje w ciepłe kombinezony do spania, gdyż potomstwo owe też ma tendencje do wypełzania spod przykrycia. Postanowiłam zatem zaopatrzyć babcię w takowy i podzieliłam się tym pomysłem z Mamą Rodziny. Oczywiście stanęło na tym, że kombinezon kupię w lumpie. Jak się dobrze poszuka, to w dobrym stanie się znajdzie. Nowe są drogie i nie to, że żulę kasę na babcię, ale raz że ona nie zniszczy tego, a dwa że prawdopodobnie nie zdąży zniszczyć. Mama Rodziny stanęła na wysokości zadania i przy najbliższej wizycie w lumpie sprzedała mi informację, że trafiła na coś takiego. Było w rozmiarze na 1,40 m. Wzięłam, bo babcia jest niższa ode mnie i trochę na ryzyko - wejdzie albo nie wejdzie. Wybuliłam 14 zł, kombinezon jest w świetnym stanie, bardzo miękki i naprawdę ciepły. Jego wadą, a zarazem zaletą jest to, że nie ma stóp. Babcia gubi w nocy skarpety - to jego wada. Zaleta wynika z tego, że dzięki temu babcia w niego się mieści, bo jednak nogawki są trochę przykrótkie. Na razie jednak daje radę, a szukać będę jednak czegoś trochę większego i z zakrytymi stopami.

Kombinezon jest szary w czarną panterkę, a kaptur ma urocze uszy.

Kombinezon jest tylko na noc. Więc po kolacji i sikaniu, rozbieram ją z piżamy, czemu towarzyszą większe lub mniejsze protesty, ale jednak dajemy radę. Dostaje do potrzymania mięciutki materiał oraz obietnicę, że zaraz ubiorę ją w misia. Rano śmigamy w drugą stronę - odpakowuję ją z misia i ubieram w piżamę, czemu ponownie towarzyszy pewien poziom niezadowolenia. Przypierdzieliłam więc  sobie dodatkową robotę, ale dzięki temu nie drze się tak często, że jej zimno. Drze się z innych powodów. Np. spada z łóżka (w znaczeniu - zsuwa się z niego i woła o pomoc) - ostatnio zaliczyłyśmy dwie takie akcje; chce jej się pić - co którąś noc; bez przyczyny - generalnie każdej nocy z mniejszym lub większym natężeniem (ciszej lub głośniej), czasem potrafiła wyć bez przerwy nawet dwie godziny, ale teraz jest spokojniejsza. Raz przed 3 w nocy darła się "daj chleba", ale to olałam, przykryłam się mocniej kołdrą i spałam dalej.

W dzień też zawodzi, ale do tego już przywykłam, choć nie powiem - cieszę się, gdy śpi, a w mieszkaniu panuje błoga cisza :)

piątek, 28 lipca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 116 - Nie samym chlebem.

Przestałam. Przestałam liczyć te cholerne kalorie. Zrezygnowałam po jednodniowym paśmie sukcesów, kiedy zjadła w 100% wszystkie podane posiłki.Trudno jednak ogarnąć kalorie, kiedy z podanej porcji w organizmie babci ląduje tylko część. Tak więc zrezygnowałam. Mobilizacja do wstawania skoro świt, by przed obiadem zdążyć z dwoma śniadaniami, też jest różna. Bardzo różna. Baaaardzo. Albo jest taki dzień jak ten. O godz. 14.00 zjadła śniadanie. Pierwsze. W postaci połowy drożdżówki z jagodami i kubusiem. Ale cóż innego robić, gdy z nieba leje się woda. W przyszłym tygodniu podobno dla odmiany z nieba będzie lał się żar. Też idealna pogoda na niekończące się spanie. Ale żeby nie było - jakieś produkty spożywcze jednak wciąga. I jako taki kontakt ze światem (czyli ze mną) od czasu do czasu utrzymuje.

Ze względów praktycznych siedzę obok niej na łóżku, gdy je drożdżówkę, i ją przytulam. Babcię. Nie drożdżówkę. Względy praktyczne związane są z tym, że zaczyna nudzić mi się powtarzanie co dwie minuty, żeby nie kładła się w trakcie jedzenia. Siadam zatem i przytulam.

- Chcesz się lelać? pyta.
- Tak. A ty nie chcesz?
- Ja chcę spać.

Nie samym chlebem człowiek żyje. Jest jeszcze spanie.

piątek, 21 lipca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 115 - Walki o kalorie ciąg dalszy

Nadal liczę. Te kalorie. Wiem już, ile ich jest w 100 gramach jajka i ile mniej więcej waży średniej wielkości jajko. Ile kalorii ma kubek kakaa z mlekiem, a ile drożdżówka z serem. W ogóle ta drożdżówka mnie zaskoczyła, a raczej te 300 kalorii, które w sobie kryje. Poznałam też zawartość kalorii w ziemniakach, smażonej rybie i maśle. I może ogarnę regularność posiłków. Dziś dałyśmy radę. Babcia zjadła pierwsze i drugie śniadanie, obiad, dostała nutridrinka w ramach podwieczorku i wieczorem kolację. Przed nami jeszcze kaszka. Sądzę, że jeśli wciągnie całą kaszkę to dzień zakończymy spokojnie z wynikiem 1850 kalorii (uczcijmy to chwilą ciszy i niemymi fanfarami).

Wczoraj o 23.30 zadebiutowałam z tą kaszką. Na pierwszy ogień poszła jagodowo-truskawkowa. Zrobiłam według zalecenia (może poza sterylizacją rąk, naczyń, kuchni i podwórka; darowałam sobie także pięciominutowe gotowanie zagotowanej wody) i babcia wciągnęła całą porcję. Przed podaniem na szczęście spróbowałam i nadrobiłam drobne niedociągnięcie producenta, dosypując łychę cukru. Babcia pożarła kaszkę i poszła spać. Zajrzałam do niej po kilku minutach. Spała jak suseł, pachnąc kaszką.

Kalorie to kluski, kasze, ryży i na szczęście w ramach różnych darów i akcji posiadamy niemal dożywotni zapas tych produktów. Byle chciała jeść.

czwartek, 20 lipca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 114 - Walka o kalorie.

Byłam na wakacjach. Całe dziewięć dni. Oczywiście nie usprawiedliwia to blogowego milczenia, gdyż ostatni post wrzuciłam na początku czerwca, a z samych wakacji wróciłam już jakiś czas temu. Gdyby ktoś pytał, czy odpoczęłam, to tak - nawet niektórzy mówili, że wyglądam na wypoczętą. Przez dziewięć dni nie musiałam gotować ani zmywać. Wszystko podane pod nos i posprzątane ze mnie. Cudownie. Gdyby ktoś pytał, czy odpoczęłam od babci, oczywiście, że nie. Chyba na miesiąc musiałabym wyjechać. Ale było minęło. Babcia jakoś przeżyła moją nieobecność. 

Od dawna już zaczęła tracić na masie, czyli strasznie chudnąć, skóra wisieć na niej coraz bardziej zaczęła, szczególnie tam, gdzie do niedawna było jeszcze trochę tłuszczu, mięśni czy czego tam miała. Punktem krytycznym była zeszłotygodniowa środa, kiedy odmówiła wszelkiego spożywania pokarmów przez cały dzień, a nutridrinka zmieszanego z wodą wypiła zawrotną ilość 150 ml (przez całą dobę). Bo póki co wróciłyśmy do nutridrinków. Jeden dziennie. Do tego na dobry początek dnia kalorie w proszku. Rozrabiam tego 50 gramów z wodą, co daje na start prawie 200 kalorii, mieszam z kubusiem, czyli mam kolejne 50 kalorii. I tak kurna czytam te zawartości na opakowaniach i liczę te kalorie. Byle więcej. Praktycznie na wszystkim to zamieszczają, więc się zapoznaję. Z Ukrainy przywiozłam ichnią chałwę. To jest dopiero cudo. Sam tłuszcz i cukier. Nasi najlepsi przyjaciele (trzeci to sól). Że Ukraińska, to nie podają zawartości kalorii. Ale od czego są internety. Chałwa w 100 gramach zawiera prawie 470 kalorii. A do tego babcia ją uwielbia, więc nie ma problemu z przyswajaniem. Sama paszczę otwiera na dźwięk tegoż słowa. Bo nawet zaczęła znowu słyszeć, jak tak walecznie wpycham w nią te kalorie w towarzystwie cukrów, tłuszczy i soli.

Innym przebojem jest galaretka wieprzowa (czyli zimne nóżki, normalnie rzecz nazywając). Żelatyna i sól. Też super. I też chętnie wciąga. Kolejny smak dawnych czasów.

Przytachałam do tego dziś kaszki mleczno-ryżowe powyżej szóstego miesiąca. Miałyśmy kiedyś taki epizod w życiu, miałam wtedy z naście lat, i na potęgę je pożerałyśmy. Może babci będą dobrze się kojarzyć. Gdy byłam przy kasie, pani w Rossmannie zaproponowała mi kartę. Nawet się zainteresowałam. Ale obejmuje tylko dzieci do trzeciego roku życia. Szkoda...

U nas więc newerending story - raz dobrze, a raz nie.

piątek, 2 czerwca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 113 - Granice.

Okołofilmikowe zamieszanie skłania mnie do napisania jeszcze jednej refleksji, ale na temat nieco poboczny. Chodzi o granice obecności w internetach nas i przede wszystkim naszych bliskich. W szczególności obecności intymnej, która zostaje na wieki wieków, bo w internetach nic nie ginie, tylko jest rozpowszechniane.

Dbam o to, by nie naruszać intymności babci. Nie strzelam jej fotek w łazience lub gdy ma głupią minę. Czasem robię po kilka zdjęć i wybieram to najładniejsze. Babcia nigdy nie spotka się z szyderstwem i kpiną rówieśników, bo ci po prostu już nie żyją. Co najwyżej jeśli zdjęcia i filmy przetrwają dekady, jej potomkowie będą mogli zobaczyć, jak uroczą praprzodkinię mieli. Ponadto nikt babci (eh... niestety...) nie porwie. Gdyby wpadł na taki pomysł, raczej oddał by ją przed upływem 24 godzin. Nie poczuwam się zatem do jakiejkolwiek winy. Bo stawiam granice.

Takich granic nie stawiają jednak rodzice. I to, co by (słusznie!!!) oburzyło ludzi, gdybym umieściła zdjęcie babci w jakiejś kompromitującej sytuacji, nie oburza, gdy chodzi o dzieci. Pierwsze (i kolejne) siku na nocniku, nieudolne jedzenie, chodzenie i robienie mnóstwa innych (często dziwnych) czynności uważane jest za słodkie i rozkoszne. Oczywiście w oczach dorosłych. Rozpisywać się za bardzo nie będę. Oddam głos mama:Du - wystarczy kliknąć w poniższy tekst:



czwartek, 1 czerwca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 112 - O zgorszeniu.

Wiele lat temu byłam na tygodniowym wypoczynku rekolekcyjnym z osobami niepełnosprawnymi. To był chyba mój pierwszy pobyt. Byłam bardzo młoda. Byłam przejęta i jak to ja - cała w wydarzeniu nawet już po powrocie. Pewien mój znajomy, wiedząc, że spędziłam tydzień z niepełnosprawnymi, zaczął opowiadać o swoich doświadczeniach w tym temacie na jednym przykładzie. Opowiadał - w moim ówczesnym odczuciu - w sposób prześmiewczy i zupełnie nie na miejscu. Zgorszyłam się. Wspólne znajome próbowały mi to wytłumaczyć, że nie było to naśmiewanie się, ale mając pewne doświadczenie w tej materii, można pozwolić sobie na pewne uwagi. W ogóle nie potrafiłam tego ogarnąć i zgorszona byłam nadal.

A dziś? Dziś już to ogarniam. I gorszę innych.

Sytuacja I:

Jakiś czas temu. Siedzimy w gronie znajomych plus jedna pani, którą pierwszy raz na oczy widziałam, a ona mnie. O mojej sytuacji, że babcia i tak dalej, zupełnie niewiedząca. Toczy się rozmowa. Zeszła na babcię. Trochę opowiadam, m.in. jak kiedyś (gdy drzwi nie posiadały magicznego zamka) wyszła o 6 rano z domu, zamknęła za sobą drzwi od klatki, dzwoniła domofonem po wszystkich lokatorach, a niektórzy sąsiedzi chcieli wzywać policję. I komentuję, że nawet bym się nie przejęła tą policją, tylko kazałabym im z babcią rozmawiać, ciekawa, czy się dogadają. Jakoś ktoś pociągnął temat, pogalopowała mi wyobraźnia i pół żartem a pół jednak serio stwierdziłam, że nawet bym im oddała babcię, gdyby chcieli ją zabrać. A także że mogliby obie nas zabrać, byle umieścili w osobnych celach. I tyle, rozmowy toczyły się dalej. W ogóle nie czułam popełnienia jakiegoś nietaktu. Potem od znajomych się dowiedziałam, że owa pani się zgorszyła, że pozwoliłabym babcię zakuć. Hm.

Sytuacja II:

Zdumiałam ostatnio M., że mogłabym babcię na tydzień oddać na Zagorzynek, gdzie znajduje się fachowy ośrodek opieki nad takimi osobami. Oddałabym, żeby (o, zgrozo) jechać na wakacje, bo obecna logistyka (o, zgrozo) bywa (ekhm...) skomplikowana. Ale i tak nam taki ośrodek nie przysługuje, bo komuś kto jest w pracy (mam składki jak pracownik) 24 h na dobę przez cały tydzień nie przysługuje w roku ANI JEDEN DZIEŃ URLOPU. Według prawa nie mogę przestać opiekować się babcią ani przez chwilę. W naszej sytuacji trwa to od 4 lat i 5 miesięcy, czyli 1610 dni, czyli 38640 godzin. Normalny człowiek, który pracuje na etacie (40 godzin tygodniowo), taką normę wyrabia w ciągu 966 tygodni, czyli... przez prawie 18 i pół roku. Gdybym wyrabiając taką normę, nie dbała o siebie - o czas, przyjemności i wyjazdy, wylądowałabym u czubków, a babcia w jakimś państwowym ośrodku na końcu świata, gdzie mieliby ją w dupie i gdzie niechybnie szybko by umarła.

Sytuacja III:

Dziś Dzień Dziecka. Gdy powiedziałam o tym babci, cała się rozpromieniła. A gdy powiedziałam, że z tej okazji dostanie czekoladkę, zaczęła nawijać, że czekolada się należy. Była tak rozkoszna, że w swojej nieświadomości, iż właśnie krzywdzę babcię, nagrałam filmik z jej udziałem, gdy otrzymuje swój wymarzony prezent i cieszy się jak dziecko. Filmik wrzuciłam na Facebooka, o którym babcia nawet nie wie, że istniej (jej koleżanki mają przewagę, bo są w niebie, więc możliwe, że o fejsie wiedzą, ale z babci chyba się nie będą śmiały, jak się kiedyś spotkają i nie będą jej wypominać, że wpierdzielała czekoladę na oczach tak wielu ludzi). Filmik na fejsa wrzuciłam, bo na bloga nie da się przesłać. A na fesjie też mamy swoich fanów :). Wiecie, taki pozytywny akcent na Dzień Dziecka miał być. Ale zgorszyłam część opinii publicznej. Zgorszyłam naśmiewaniem się z chorej babci.

Cóż. Zajęło mi sporo czasu, by wreszcie zrozumieć sytuację sprzed lat, o której pisałam na początku. Ale już rozumiem. Bo niechcący robię to samo. Kluczem jednak jest jedno słowo - DYSTANS. Gdyby nie DYSTANS, który legł u fundamentów tegoż bloga, już dawno skoczyłabym z okna. Albo stałabym się totalnie zrujnowanym człowiekiem. A jednak lubię siebie, więc odwalam kawał ciężkiej roboty, żeby nie dostać pierdolca. A robota na rzecz babci to już swoją drogą

czwartek, 20 kwietnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 111 - O nieprzewidywalności.

Domofon.
- Kto to? - pyta babcia, SŁYSZĄC domofon.
- B. do ciebie.
- Facet do mnie?
- Tak.
- To może.

B. mówi babci, że jest rozrabiaka, na co babcia, że ona jest spokojna.

Gdy zostaje zaniesiona do łazienki, krzyczy:
- Nie dźwigaj mnie, nie dźwigaj mnie! - co zdecydowanie różni się od opętańczego "Aaaaa!!! Eeee!!!"

Pod prysznicem oczywiście nieustannie protestuje przeciw wszelkim zabiegom, pytając, czemu jej to robimy czy coś w tym stylu (nie zapamiętałam tego dokładnie, pochłonięta namydlaniem), więc:
- Bo cię kochamy.
- Ja nie chcę, żebyście mnie tak kochali.

Nie wiem, czy to uporczywe wlewanie w babcię płynów tak działa. Czy Kubuś czyni cuda. Czy wiosna. Czy to na śmierć idzie. Czy jeszcze coś innego. Ale mimo że nadal jest słaba fizycznie i samodzielnie się nie przemieszcza*, to odnotowujemy jakieś spięcia i przebłyski wśród neuronów. 

* Jakież było moje zdziwienie, kiedy po powrocie z wielkanocnego śniadania zastałam babcię siedzącą na mojej wersalce. WTF?
** Ostatnio dwa razy (tego samego ranka) położyła się na podłodze koło łóżka. Zawinięta w kołdrę.

Poniższe zdjęcie przedstawia babcię wpierdzielającą mazurka od Brudnej. Nawet mnie rozczula. Urocza, prawda? :)



wtorek, 11 kwietnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 110 - Nasze EDK, czyli o schizofrenii.

W momencie gdy wczoraj przy poście kliknęłam "Opublikuj", babcia zasłabła. Zasłabła tylko trochę i na wózku, więc - jak to mówią - pół biedy. W sumie za bardzo nie miałam kogo wezwać na pomoc, bo przesadzenie babci z wózka na wc przy jednoczesnym ściągnięciu spodni od piżamy i pieluchomajetk, w których mógł być armagedon, przekraczało moje zdolności. W obliczu wezwania ruszyłam pod drzwi sąsiadki, która jest pielęgniarką. Sąsiadka akurat w domu była, a że postawna z niej kobieta i z takimi sytuacjami obeznana, zatem wszystko poszło sprawnie.  Poza tym nie było armagedonu. Ale dostałam też garść informacji, że babcia jest osłabiona, blada i sucha, i powinna dostać kroplówki. Powinien babcię zobaczyć lekarz i może jakaś interna do tego by się przydała (że niby szpital).

Do szpitala babcia może iść po moim trupie. Żadna interna, która jest u nas jedną wielką patologią - nie dosyć, że babcię by tam wykończyli w przeciągu chwili, to jeszcze by ją sponiewierali. Jeśli w ogóle do domu by wróciła, to raczej w stanie już niewstawalnym, zapieluchowana i nie wiadomo co jeszcze. Żaden szpital zatem. Ale może jednak lekarz.

Zadzwoniłam do DD., bo to znajoma pielęgniarka. Kroplówki w razie czego można dawać w domu. O ile babcia pozwoli założyć sobie wenflon. Oczami wyobraźni już widziałam babcię spokojnie i bez protestów pozwalającą wbić sobie igłę i wenflon oraz kontemplującą spadające powoli krople. Taaa... Pewnym sposobem na dopojenie są także elektrolity. Brudna przytachała je wieczorem, żebym nie musiała babci zostawiać i biegać po aptekach. Przed chiwilą nawet zaczęły jej smakować, bo początki były trudne. Włącznie z tym, że na słowo "lekarstwo" zaczynała się krzywić i w bardzo światły sposób mówiła, że to będzie niedobre (i gdzie niby to zapominanie, kurna).

Lekarz zatem. Była 15.00. Lekarza już nie ma. Mogę czekać do 18.00 na wieczorynkę (która jest patologią równie wielką co interna) albo załatwić wizytę na następny dzień (czyli dziś). Babcia dochodziła do siebie w swoim łóżku, do którego dojechałyśmy naszym wozem (Bogu dzięki za ten sprzęt!). Postanowiłam czekać do dzisiaj.

Lekarka może nie była zbytnio zachwycona, ale zgodziła się przyjść. Osłuchała babcię, ziębiąc ją stetoskopem. Babcia żywo zaczęła protestować, wiercić się i drzeć ryja, więc ostatecznie musiałam trzymać ją za ręce, żeby badanie mogło być jako tako przeprowadzone, a sprzęt ocalony. Niechętnie, ale ciśnienie dała sobie zmierzyć (125/80). Lekarka ponadto z deka obejrzała babcię. I wydała werdykt, iż babcia wprawdzie jest trochę niedowodniona, ale tak w ogóle jest okazem zdrowia. Nie ma zaburzeń pracy serca, spuchniętych nóg i ma zajebiste ciśnienie. Żadne kroplówki nie są potrzebne, bo i tak zaraz kroplówkę by wysikała, a odwodnienie nie jest znaczne. 

Schizofrenię. Mam schizofrenię. Komu wierzyć. Fakt, wczoraj babcia nie była w najlepszym stanie, ale zawsze tak wygląda jak ją zetnie nawet mały nieżyt żołądka. Ale jako pielęgniarka przebywa z chorymi w różnym stanie i wczoraj była bardzo poważna. Mam schizofrenię.

EDK to Ekstremalna Droga Krzyżowa. Ludzie idą z buta ponad 40 km w nocy. Nawet w jakimś momencie miałam przebłysk, żeby iść, ale przemyślałam to na trzeźwo i odpuściłam. W sumie dobrze. EDK mam na co dzień. Wrażeń mi nie brakuje, więc nie mam co szukać. Same przychodzą.

Ogarniam to picie, ale idzie nam słabo. Od rana babcia wypiła dopiero jakieś 600 ml, a w ciągu doby powinna minimum 1,5 litra. Jak to zrobić. Nastawiać budzik, wstawać w nocy i wtedy też ją poić, żeby wyrobić normę?


poniedziałek, 10 kwietnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 109 - Dom starców.

Wiem, że u nas śmierdzi. Śmierdzi starością. Nawet jak się wywietrzy. Nawet jak babcia jest wykąpana. Sama już się przyzwyczaiłam, więc nie czuję. Chyba że babcia coś zasika i jedzie moczem. To po pierwsze.

Po drugie - od czterech lat mamy specjalne łóżko. Ale patrzę na nie raczej jak na fajny gadżet. Zabawkę, którą można się pobawić. Bo ma te swoje zarąbczaste przyciski.

Czasem jeszcze je sama (wczorajszy obiad niemal w całości zjadła bez mojej pomocy), czasem z pomocą. Zdarzało się, że karmienie było w trybie full exclusive. Jeśli jest to jajko na miękko to tę opcję mamy już w standardzie.

Dziś po raz pierwszy pojechałyśmy wózkiem do kuchni na obiad. Wózek wszędzie się mieści. Wszędzie nim przejadę w mieszkaniu. Idealnie pasuje do stołu. Drugie danie zjadła z pewnym wsparciem. Zupą ją nakarmiłam. Siedząc przy tym wózku. Trzymając pod brodą ściereczkę. Ocierając buzię co jakiś czas. I pakując w nią kolejne łyżki zupy. Po raz pierwszy poczułam się jakbym była w hospicjum*. Albo w domu starców. Czy czymś takim. Wózek. Ściereczka. Karmienie.

*No, dobra. W hospicjum nie czuć starością. Tam jest sterylnie i w ogóle nie jedzie chorobą i śmiercią (wiem, bo byłam - ale w sumie tylko w jednym - i to mnie bardzo zaskoczyło). Ale tam wszystko jest sprzątane na błysk i każdy pacjent jest myty z większą częstotliwością niż babcia. Chociaż w innych ośrodkach już z czymś takim się nie spotkałam. 





Bidonik z Akuku bardzo nam się sprawdza. Babcia może pić sama, jest w stanie bez problemu go utrzymać. Pije w różnych pozycjach, także w łóżku, i nie ma problemu, że poleje siebie i wszystko wokół. Muszę jej jeszcze kupić śliniak. Taki duży. Z kieszonką. Co się będzie jedzenie marnowało.

piątek, 7 kwietnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 108 - Ona ma siłę.

Wczoraj kąpaliśmy babcię. W pewnym momencie w trakcie rozbierania babcia tak ściskała ubrania, że zawołałam na pomoc Brudną, która w tym czasie przebierała babci pościel. Przez chwilę zatem w trzy dorosłe osoby rozbieraliśmy niską i chudziutką 92-latkę. Nie dało się inaczej. Odsiecz trzymała babcię pod ręce, żeby zachować pion, Brudna trzymała babcię za ręce, żeby nie czepiała się ubrań, a ja ściągałam spodnie i pieluchomajtki. Potem poszło już dużo lepiej, ale oczywiście nie obyło się bez donośnego krzyku i plucia wodą. Ostatecznie zafundowałam babci obcinanie paznokci, co zdecydowanie ukoiło jej zszargane kąpielą nerwy. Całość wzmogła także jej apetyt, który został zaspokojony.
Są zatem chwile, gdy nie brakuje jej siły. Ma jej nawet w nadmiarze. Dlatego dziś z tą sytuacją skojarzyła mi się piosenka, którą bardzo lubię. Anita Lipnica z Varius Manx śpiewa w refrenie:

Ona ma siłę
nie wiesz jak wielką...

Reszta piosenki też nawet pasuje do całokształtu:

Np.

Będzie spadać długo,
potem wstanie lekko.

[No bo wstaje jak Feniks z popiołów. Spada, spada w tę chorobę i nagle coś iskrzy]

Zanim powiesz jej, że
to był ostatni raz,
zanim dzień spłoszy srebrnego ptaka nocy –
rozkołysz, rozkołysz, rozkołysz jeszcze raz.

[W sumie nie ściemniam, że ostatni raz ją kąpaliśmy, ale noszenie ma w sobie coś z kołysania]

Zanim zrozumiesz, jak 
bardzo kochałeś ją,
zanim pobiegniesz kupić czerwone wino –
ona zapomni, zapomni już świat twych rąk.

[No, zapomni w przeciągu chwili...]

(...) zobaczysz, jak na drugim brzegu rzeki
spokojnie, spokojnie, spokojnie stoi z nim [z Nim]

Umierała długo,
teraz rodzi się lekko
nie dla Ciebie.

[Fakt, umiera długo, ale może właśnie teraz się rodzi i najpewniej nie dla mnie. A kiedyś nadejdzie dzień, że na drugim brzegu rzeki zobaczę jak spokojnie, spokojnie, spokojnie...]




czwartek, 6 kwietnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 107 - Nie nadążysz.

Czy ja chwilę temu napisałam, że babcia w ciągu dnia nie zawodzi? Hmm... Odwołuję.
Wyła przed śniadaniem. I teraz też. Nie za głośno, ale jednak*.

Śniadanie też było specyficzne, okraszone rozmową na temat gęstości.
Otóż śniadanie zjadła sama. Sama jakoś wymacywała kolejne kawałki chleba na talerzu, więc ja mogłam zmywać bez konieczności wycierania co chwilę rąk i podawania jej kolejnej porcji jedzenia. Problem zaistniał przy ostatnim kawałku (w sumie jeden samiuśki kawałek nie tak łatwo znaleźć na talerzu). Babcia nie trafiła na niego od razu, więc zaczęła szukać go dalej, coraz dalej od talerza, ręką wędrując w stronę okna. Kojarzy ktoś takie maszyny, gdzie można było "złowić" maskotkę, tylko trzeba ją było złapać takimi szczypcami? No to się zabawiłyśmy. Babcia zatem maca parapet, na co ja, stojąc przy zlewie i mając trochę radości, mówię, że w drugą stronę. Ręka babci posłusznie zmieniła kierunek, ale wisiała kilka centymetrów nad talerzem. Kazałam więc ją opuścić i ręka wylądowała centralnie na chlebie z dżemem jabłkowym. Bez obaw. Wylizywanie palców z dżemu babcia ma opanowane do perfekcji.

Więcej kanapek już nie chciała. Ale ciasteczko to już tak. Skoro mamy zwyżkę, postanowiłam drążyć temat i wypytać, dlaczego nie chce już chleba.

- Bo jest gęsty.
- A ciasteczko nie?
- Nie. Jest rzadkie. I słodkie.

* Nim skończyłam pisać, zamilkła i zasnęła. Albo na odwrót.

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 106 - Do księżyca?

Wczoraj darła się od 4.15. Zignorowałam. Potem dała jeszcze koncert o 6.00 i po 7.00. Wstałam dopiero ok. 7.30. Miałam lekki niedosen.
Dziś był postęp. Wprawdzie wyła znów ok. 4.15 i to tak, że ruszyłam dupę o 4.25 (tak, dla rozrywki sprawdzam, o której godzinie się drze, żeby móc podawać tutaj dokładne dane), dałam jej pić. Dudliła tak, że końca nie było widać. Ale potem już ani razu nawet nie pisnęła. Cudownie.
W dzień, nawet jak nie śpi, to jest ciuchuteńka jak myszka. Zawodzi późnym wieczorem, gdy mam zamiar zasnąć, i nad ranem. Może w nocy też krzyczy, tylko śpię na tyle mocno, że jej nie słyszę? Intrygujące to nieco.
Wczoraj usłyszała, że weszłam do mieszkania. Pierwszy raz od 3 miesięcy zarejestrowała ten fakt. I jeszcze mnie wnikliwie odpytała z tego, gdzie byłam ;). 

Wózek już stoi w jej pokoju. W razie potrzeby będzie pod ręką.

wtorek, 4 kwietnia 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 105 - Nogi mi zginęły.

Wyła chyba od 4.00. Może nieco wcześniej. Próbowałam ją ignorować przez jakieś 15-20 minut. Decybele były jednak na tyle silne, że nie pomogły nawet zamknięte drzwi. Wreszcie się ruszyłam. Mogła przecież leżeć pod łóżkiem. Albo unieruchomić się za pomocą kołdry. Nic takiego nie miało miejsca. Leżała spokojnie. Tylko zawodziła. Tak po prostu. Nawet wykrzesałam z siebie jakieś pokłady nieludzkiej cierpliwości i uspokoiłam ją. I to bez użycia agresji słownej, z czego jestem dumna. Bo agresji słownej i tak nigdy nie słyszy, więc nie pomaga.

Wózek jeszcze nie został przeprowadzony, ale mamy za sobą dwa całkiem dobre dni. Bez prób siadania w połowie drogi. Za to ze słyszeniem tego, czego nie powinna słyszeć* oraz dwukrotnym usłyszeniem dziś dźwięku domofonu. Poza tym nawet przez te dwa dni jest dość komunikatywna i odpowiada nie tylko na "Pić, PIIIIĆ, CHCESZ PIIIIIĆ?!!!!" Nie, nie cieszę się z wyjścia z regresu. Nie mam złudzeń. Ale cieszę się z dwóch dobrych dni.

A zaczęło się od tytułowego "Nogi mi zginęły", które wybrzmiało 1 kwietnia i bardzo mnie rozbawiło, bo sama lepiej nie określiłabym tego babci coraz gorszego chodzenia.

Naprawdę można cieszyć się z małych rzeczy. Ze zjedzonego posiłku. Z braku konieczności ciągnięcia jej na własnych ramionach do kuchni. Z chwil pewnej świadomości. Albo że wyje dopiero od 6.00, bo przecież mogłaby od 4.00 (jak zrobiła dzisiaj) ;).

*Babcia jest głucha. Jak pytam, czy chce pić, to niekiedy muszę się drzeć jej do ucha. Ale być może jest to ściema. Bo gadam ostatnio z Brudną przez telefon, nie za głośno, babcia człapie ze mną z kuchni do pokoju, ale jednak na odległość rąk, bo sobie radziła. Mówię Brudnej, że muszę przestać babci dawać czekoladę, bo to jej nie służy, na co - gdy skończyłam mówić - babcia zaczęła dopominać się czekolady. Taaa... Głucha, kurna ;).




piątek, 31 marca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 104 - Chocolate choco choco 2

Ranek. Dokładnie 6.51. Babcia z głośnym wołaniem domaga się czekoladki. Jeszcze mamy. Zatem wygrzebuję się spod kołdry i zaspokajam nagłą babciną potrzebę. Powtórka następuje jeszcze o 6.59 i chwilę po siódmej. Gdy domaga się czwartej porcji, ignoruję, bo jednak są granice. Po chwili i tak się uspokaja.

Wczoraj z odsieczą wykąpaliśmy babcię. Bo odsieczy chyba spodobało się naginanie z nagą babcią po mieszkaniu. Wszystko oczywiście kulturalnie i bez uszczerbku dla jej zdrowia. Choć nie obyło się bez wrzasków, krzyków i protestów. Babcia nie cierpi być noszona przez kogokolwiek i w jakichkolwiek okolicznościach. Niestety nie da się inaczej. Powoli (no dobra, nie tak powoli...) problem z przemieszczaniem się ulega pogłębieniu. Zapierdalamy w dół niczym na torze saneczkarskim. Na obiad niemal nie dotarła do stołu. Zaczęła mi siadać na własnych nogach. Jakoś ją szarpnęłam, bo na szczęście do stołu był krok. Ale można było popłakać się z bezsilności. Chociaż waży ok. 40 kg. Ja 47 kg. Mam więc przewagę. Po obiedzie wróciła do swojego pokoju bez większych problemów.

Na kolację niemal doniosłyśmy z Brudną babcię do kuchni. Droga powrotna była minimalnie lepsza.

Brudna wpadła na pomysł, by przytachać wózek inwalidzki, który mamy w piwnicy. Chyba to będzie najlepsze rozwiązanie. Mimo wszystko chcę, żeby babcia opuszczała swój pokój. Poza tym karmienie przy stole jest o wiele łatwiejsze niż wykonywanie tej czynności w łóżku. Zwłaszcza tak, żeby nie upierdzielić wszystkiego dookoła.

Mamy zatem jazdę bez trzymanki. Tylko nie wiemy, po jakim torze jedziemy i w którym momencie się skończy.

poniedziałek, 27 marca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 103 - Chocolate choco choco.

5.52. Czyli dość wcześnie. Ze snu wyrywa mnie donośne wołanie "Obiecałaś mi czekoladkę, obiecałaś mi czekoladkę...!" Bogu dzięki pod ręką mam pół tabliczki gorzkiej czekolady. Daję babci kostkę. Układam na poduszce i przykrywam kołdrą, bo kołdrę miała pod sobą, a nogi na poduszce. Mymła czekoladę z zadowoleniem. Mymłając, pyta, czy dostanie jeszcze kostkę. Idę, chcę ją uraczyć, ale cóż...

- Nie teraz. Jak tą zjem.

No ok. Wracam do pokoju, odkładam kostkę czekolady, pakuję się pod kołdrę, po czym babcia informuje mnie, że teraz już może zjeść następną czekoladkę. Idę. Daję. Włażę pod kołdrę. Po chwili babcia pyta, czy dostanie jeszcze jedną. Pytanie oczywiście jest donośne i trwa, dopóki babcia nie poczuje w ustach smaku czekoladki. Oznajmia na szczęście, że teraz już może spać. I rzeczywiście na trzeciej się skończyło.

Miała przebłysk świadomości.

Ale żeby nie było tak radośnie. Kilka dni temu zaliczyłyśmy akcję z prawie wzywaniem pogotowia, gdyż przez pierwsze minuty wyglądało, jakby babcia dostała udaru, do czego jednak nie doszło, ale prawdopodobnie chwilowe niedokrwienie było. W sumie już nie pierwsze. Obeszło się więc bez pogotowia. Była jednak potrzebna odsiecz w celu pozbierania i ogarnięcia jej. Odsiecz przybyła w kilka minut i udało się doprowadzić babcię do pierwotnego stanu.

Poniżej prezentujemy najnowszy nabytek, czyli uroczy bidonik z Akuku ;-)



piątek, 3 marca 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 102 - Przez nurty życia rzeki

Czytam. Czasem wracam do starszych postów i czytam. Po części z samouwielbienia dla własnej twórczości, po części, by zobaczyć, jak było jeszcze tak niedawno. Płyniemy z nurtem. Ale jeszcze się nie utopiłyśmy. Choć zmienia się to wszystko.

Na przykład ksiądz. Od lat babcia jest pod stałą domową opieką duszpasterską, którą kiedyś sam znajomy ksiądz zaproponował. I tak zostało. W ciągu tych nie wiem ilu już lat babcia przeszła przez ręce sześciu księży. Wiadomo, gdy była bardziej świadoma, to i pogadała z nimi i pożartowała. Ponadto nawet najbardziej wytrwali jej nie podołali - przeżyła. Trzeba bowiem wiedzieć, iż niektórzy mieli naprawdę dobrą rękę i pod ich opieką staruszkowie, dożywszy swych lat, spokojnie odchodzili do Ojca Niebieskiego niemal gromadnie. Do babci nikt nie ma ręki. Ale za to na wyżyny cierpliwości, wyrozumiałości i ogarnięcia wspinać się musi obecny babciny ksiądz. Bo łatwo nie jest. Miesiąc temu wspólnie z księdzem nawijałam, krzycząc odpowiednie kwestie do babcinego ucha. Nawet wykazywała pewną współpracę, wypowiadając jedną czy drugą formułkę. Dziś też udało mi się z nią przejść do pokoju, ale z racji, że od dwóch godzin trawiła obiad, to była na wyższym poziomie nieświadomości. Zaraz po tym, jak usiadła na krześle, zasnęła i w takim stanie czekałyśmy na księdza. Opłukałam więc ręce w zimnej wodzie, wytarłam i chłodnymi dłońmi dotknęłam jej twarzy. Wywołało to tylko pełen oburzenia protest. Zaprzestałam czynności. Przykryłam jej nogi kocem i uchyliłam okno, licząc na cud świeżego powietrza. Okno było otwarte do końca pierwszopiątkowych odwiedzin. Dziś darowaliśmy sobie krzyczenie do niej, ale Komunię przyjęła. Ksiądz poszedł, a ja zostałam z babcią śpiącą na krześle. Praktycznie bezwładną i nieskorą do współpracy. Zostawienie jej na krześle nie wchodziło jednak w grę. Przy dźwiękach protestów przesunęłam ją z krzesłem do mojej wersalki, przesadziłam, położyłam. Pod głowę dostała własną poduszką i przykryta została własną kołdrą. Po 20 minutach od wizyty ocknęła się na chwilę i mówi:

- Niedługo ksiądz przyjdzie.
- Tak. - potwierdzam, bo co mam zrobić.
- Może przyjść?
- Może.

Temat księdza się przebił.

Za to przed obiadem przewalała się na łóżku na wszystkie strony.

A przed śniadaniem sama wyszła z pokoju i poszła do kuchni. Szłam za nią niczym Anioł Stróż. Wprawdzie chciała iść do łazienki, o czym mnie poinformowała, ale i tak nieźle, zważywszy, że tego wyczynu dokonała pierwszy raz od dwóch miesięcy.

Jak widać, sama dba, by nie dostać odleżyn :)



czwartek, 16 lutego 2017

Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 101 - Żeby życie miało smaczek...

Szkoda. Szkoda, że na wczorajszym spotkaniu dla opiekunów faktycznych było sześć osób spośród 15 znajdujących się na liście. Z drugiej strony może jednak dobrze.
Byłam na ostatnią chwilę. Najpierw czułam się trochę jak u Kafki, prowadzona długimi białymi korytarzami (swoją drogą po szkoleniu mieliśmy małe problemy, żeby się stamtąd wydostać). Najpierw było spotkanie z pielęgniarką oddziałową, zatem dostaliśmy garść praktycznych informacji dotyczących opieki nad podopiecznym oraz zostaliśmy uzbrojeni w wiedzę, jakie jednostki są zobowiązane do ewentualnej pomocy opiekunom, w jakich sytuacjach oraz co trzeba zrobić, żeby to załatwić. Z rehabilitantką też było super - znów dużo praktycznych treści i podpowiedzi, np. jak dostosować mieszkanie do potrzeb chorego za pomocą Biedronki i odrobiny myślenia. Nie zabrakło też podpowiedzi dotyczących podnoszenia, przesadzania itd., by nie uszkodzić podopiecznego i zadbać o zdrowie własne. Podczas obu części szkolenia można było pytać o wszystko, było kontaktowo i miło.
Chocki klocki zaczęły się w części trzeciej. Spotkanie było z panią psycholog. Też była miła. Też można było pytać. Było momentami nudnawo, gdy czytała treści ze slajdów, ale to akurat nie był największy problem. Trochę fajnych treści też było - temu nie mogę zaprzeczyć. Temat dotyczył stresu opiekuna i sposobów radzenia sobie w takich sytuacjach. I tu zaczął się cyrk. Dostaliśmy jeden wielki misz masz, zakończony jakże obrazową puentą, że "wszystkie chwyty są dozwolone, byle pomogły w walce ze stresem". Uspokajać zatem możemy się przez jogę, medytację, słuchanie swojego oddechu i wsłuchiwanie się w przepływ energii, hipnozę i autohipnozę (których psycholożka jest wielką fanką), tajczi czy inne takie, modlitwę, taniec, śpiew. Co kto lubi. Do wyboru, do koloru. Pani podała jakiś tam tytuł książki, po którą można sięgnąć, i nazwisko jakiegoś tam chińskiego autora. Ba, pani nie tylko przekazała nam praktyczne techniki relaksacji, ale dostaliśmy te pierdoły wydrukowane czarno na białym. Tylko korzystać. Jeny. Czy te gówna są już wszędzie? Czy nie da się inaczej? Moja dość nikła wiedza w tym temacie wystarcza mi na tyle, by trzymać się od tego syfu z daleka, a z peletonu informacji zostawić sobie wyłącznie dobre i bezpieczne. Panie jednak zapisały sobie tytuł książki i autora. Szkoda. Dlatego może dobrze, że te dziewięć osób uniknęło spotkania z panią parapsycholog.

Ogólne wrażenia (biorąc pod uwagę wszystkie trzy części spotkania) niezłe, ale niesmak pozostał. Szkoda.