Front babciny czyli gerontologia w praktyce. Odc. 111 - O nieprzewidywalności.

Domofon.

- Kto to? - pyta babcia, SŁYSZĄC domofon.

- B. do ciebie.

- Facet do mnie?

- Tak.

- To może.

B. mówi babci, że jest rozrabiaka, na co babcia, że ona jest spokojna.

Gdy zostaje zaniesiona do łazienki, krzyczy:

- Nie dźwigaj mnie, nie dźwigaj mnie! - co zdecydowanie różni się od opętańczego "Aaaaa!!! Eeee!!!"

Pod prysznicem oczywiście nieustannie protestuje przeciw wszelkim zabiegom, pytając, czemu jej to robimy czy coś w tym stylu (nie zapamiętałam tego dokładnie, pochłonięta namydlaniem), więc:

- Bo cię kochamy.

- Ja nie chcę, żebyście mnie tak kochali.

Nie wiem, czy to uporczywe wlewanie w babcię płynów tak działa. Czy Kubuś czyni cuda. Czy wiosna. Czy to na śmierć idzie. Czy jeszcze coś innego. Ale mimo że nadal jest słaba fizycznie i samodzielnie się nie przemieszcza*, to odnotowujemy jakieś spięcia i przebłyski wśród neuronów. 

* Jakież było moje zdziwienie, kiedy po powrocie z wielkanocnego śniadania zastałam babcię siedzącą na mojej wersalce. WTF?

** Ostatnio dwa razy (tego samego ranka) położyła się na podłodze koło łóżka. Zawinięta w kołdrę.

Poniższe zdjęcie przedstawia babcię wpierdzielającą mazurka od Brudnej. Nawet mnie rozczula. Urocza, prawda? :)