Mam taką umiejętność, dar, charyzmat (jak zwał tak zwał), że jak pocieszam to od razu taki podmiot pocieszenia staje na nogi. Równe. I wówczas zazwyczaj słyszę tego potwierdzenie w słowach: "Ty to potrafisz człowieka pocieszyć". Oczywiście dar mój tylko dla najbliższych jest przeznaczony, gdyż delikatność walca drogowego z jaką rozjeżdża strapionego, mogłaby zabić nieprzygotowanego, a na pewno pogrążyłaby go w otchłani* rozpaczy.
Np. J. już wie, że z bałaganu w chacie się nie wygrzebie. Skoro ja w nim tkwię od 5 miesięcy (a to tylko mieszkanko), to ona w swoim domu będzie go karmiła pewnie latami ;P.
Z M. (tak, tą wspominaną w kontekście najwspanialszego dżemu na świecie) była inna sytuacja. Gdy poważnie i nieodwracalnie uszkodzony został jej samochód i największe emocje opadły (mam jeszcze jakieś okruszyny empatii), pocieszyłam ją, że jakby przelicytowali jej dom, to mogą wtedy w tym samochodzie zamieszkać. M. zna troszkę mój czarny humor, często ujawniający się także w kontekście zdarzeń losowych własnych, więc wybaczyła mi brak miłosierdzia.
Sytuacje takie są liczne,drobne, wplatane w rozmowy, wydarzenia i strapienia, ale więcej nie pamiętam... Pocieszenia mijają jak mijają strapienia, by zrobić miejsce następnym. Lotne jak dmuchawce (przykład dorabiania ideologii do obrazka) ;-).
P. S.
Post jest krótki, bo muszę zacząć pisać "takie tam" i mam czas do 15 września, a pomysł jeszcze nie do końca posiada ręce i nogi. W sumie to na razie zarodek pomysłu, który musi szybko dojrzeć i nabrać kształtu. Ale "niech się dzieje wola nieba...".
* Miłoszowe o otchłani. Bo całkiem niedawno się dowiedziałam, że to Miłoszowe jest:
http://www.youtube.com/watch?v=903GZKqeBeQ
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz