Ona

Tenże post z braku laku bierze udział w kolejnej edycji konkursu u Fidrygauki - temat: Napisz tekst zaczynający się zdaniem "Obudziło mnie kląskanie makolągwy". 

Tadaaam!!!

Obudziło mnie kląskanie makolągwy... Przetarłam oczy raz. Drugi. Za trzecim prawie wyłupałam sobie oko. Na szczęście "prawie" jest czasem niedokonanym faktu jakiegoś. Kląskanie zatem. Tak, kląskanie. Ale przecież makolągwy nie kląskają. Bo cóż to jest makolągwa? Jakie miejsce przysługuje jej w faunoflorze? Czym jest w kulturze małej ojczyzny, jaką jest rodzina, której granice rysują ściany mieszkania? Wygrzebuję nazwę z otchłani wspomnień, domowych powiedzonek zapadniętych w tyle głowy, jak tylko może zapaść się coś, czego latami się nie używało. Zatem nurkuję po tę makolągwę. Bo była. Kurna, była. Mówiło się w domu... Mówiło się... Mówiło się, patrząc przez szeroko otwarte okno w upalne dni lata, wychylając głowę i tors wprost w promienie słońca, zanurzając się w gęstość powietrza bijącą od asfaltu i z mozołem unoszącą się na nasze drugie piętro. Mówiło się, gdy obserwowało się przechodzących ludzi. Ale nie każdy przechodzień zasługiwał na miano makolągwy. Któż to zatem? Makolągwa płci żeńskiej zawsze była. Elegancka. Nosząca głowę wysoko i prosto. Cała nosząca się prosto i wyniośle. Wzniośle. Z twarzą jakby z marmuru. Twarzą głoszącą obrażenie na chodnik, po którym stąpa; na powietrze, którym oddycha;na słońce, które ją opromienia; na nędzę, biedę i patologię, przez którą przyszło jej właśnie przechodzić. Wtedy babcia albo mama mawiały: "O, ale makolągwa idzie". Towarzyszyła temu oczywiście lekka wzgarda, jaką może żywić tylko prosty człowiek wobec człowieka, który z prostym i trudnym życiem nie miał za wiele do czynienia. To niezbywalne poczucie wyższości tych, których życie nie oszczędziło. Tak, niezbywalne, niezmywalne.

Makolągwa zawsze szła milcząca. Dlatego nie rozumiem, dlaczego obudziło mnie jej kląskanie... A może to nie była makolągwa.